جوش میلگرد
جوش میلگرد، برای اتصال دو میلگرد فولادی است که کاربردهای اصلی آن در پروژه های ساختمانی و فونداسیون بنا و ستون های بتنی می باشد. از میلگرد برای تجهیز و تسلیح بتن استفاده می کنند. جوش میلگرد نقش اساسی در استحکام و مقاومت سازه دارد.
جوش میلگرد به صورت کلی به سه صورت انجام می گیرد:
جوش میلگرد به روش پوششی یا هم پوشانی یا اورلپ Lap Joint. این روش برای اتصال میلگرد هایی که قطر آن ها کمتر از 16 میلی متر می باشد، مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش جوش میلگرد، کمی از دو سر میلگرد را روی هم قرار داده و جوش می دهند.
جوش میلگرد به روش مکانیکی Mechanical Joint به وسیله دستگاهی به نام کوپلر انجام می گیرد. میزان پرتی در این روش به دلیل دقت دستگاه، کم است. به این روش جوش میلگرد، روش کوپلینگ نیز می گویند.
جوش سر به سر میلگرد به روش فورجینگ که به وسیله مشعل های گاز اکسیژن-استیلن، دو سر میلگرد را تا حدی حرارت می دهند که به حالت خمیری در بیاید. سپس آن را با فشار مکانیکی به هم متصل می کنند به صورتی که پیوند مولکولی بین دو سر میلگرد به وجود بیاید. در واقع این روش یک روش اتصال جامد به جامد است و سر میلگرد ذوب نمی شود و به حالت مذاب در نمی آید.
اگر محل اتصال جوش میلگرد از استحکام و مقاومت کافی برخوردار نباشد، از ناحیه گرده دچار ضعف بوده و ممکن است در سوانح و حوادث دوام نیاورده و از همان ناحیه جوش بشکند. به همین دلیل آزمون هایی را برای بررسی استحکام اتصال میلگرد قرار می دهند. بسیاری از آزمون های کنترل کیفی جوش میلگرد برای سنجش مقاومت و استحکام آن، الزامی بوده و توسط مؤسسات ذی ربط اجباری گردیده اند.
از میان روش های فوق برای جوش میلگرد، روش سر به سر میلگرد یا فورجینگ کمترین میزان پرت و اتلاف را دارد و مقرون به صرفه تر است. همچنین برای میلگردهای بالای 16 میلی متر بسیار مناسب می باشد. با این روش می توان میلگردهای کوتاه یا ناکارآمد را به هم متصل کرده و در هزینه های نهایی پروژه به صورت قابل ملاحظه ای صرفه جویی کرد. در روش جوش سر به سر میلگرد حدود سی درصد نسبت به روش هم پوشانی یا اورلپ، در مصرف میلگرد صرفه جویی می شود. روش جوش میلگرد نیاز به تخصص و مهارت و تجربه جوشکار دارد تا از کیفیت کافی برخوردار باشد.