ضوابط جوشکاری میلگرد
جوشکاری میلگرد بر اساس ضوابط ثابتی انجام می گیرد تا ایمنی و مقاومت آن برای استفاده در ساختمان ها و سازه ها تأیید گردد. مجموعه عواملی باعث جوشکاری میلگرد می باشند که تحت ضوابط مشخصی می باشند.
این عوامل عبارت هستند از: برخی از ستون ها طولی بیشتر از طول میلگرد دارند و برای تجهیز نیاز به اتصال میلگرد می باشد. وصل کردن قطعات بتنی از پیش ساخته در سایت. اتصال میلگرد به سایر مقاطع فولادی در بتن. تعمیر و بازسازی سازه های بتنی. ساخت سازه های ویژه.
میلگردهایی که بر طبق ضوابط جوشکاری، مناسب می باشند دارای این خصوصیات می باشند: بر اساس استاندارد ملی ISIRI 3132 باید کربنی کمتر از 0.51 درصد در آلیاژ فولاد خود داشته باشند.
با توجه به ضوابط جوشکاری در این استاندارد، تنها میلگردهای گرید A2 برای جوشکاری فورجینگ مناسب می باشند و میزان کربن مناسبی دارند. در صورتی که در قسمت مشخصات میلگرد های گرید A3 و A4، میزان کربن را کمتر از 0.51 درصد ثبت کرده باشند، می توان برای فورجینگ از آن ها نیز استفاده کرد.
مرجع اصلی ضوابط جوشکاری ایران، آیین نامه بتن ایران یا آبا است. جزئیات این ضوابط شامل این موارد می باشد:
جوشکاری سر به سر میلگرد به روش فورجینگ، فقط باید در شرایط کارخانه ای و روی میلگردهای دارای سایز 10 میلی متر و بالاتر به کار برده شود. جوشکاری با استفاده از قوس الکتریکی نیز باید با استفاده از الکترود متناسب با نوع فولاد به کار رفته در ساختار میلگرد انجام گیرد.
اتصال جوشی پهلو به پهلو را تنها می توان روی میلگردهایی که به روش گرم نورد شده اند و با قطر 6 تا 36 میلی متر انجام داد. در این شیوه طول نوار مورد استفاده در جوش کاری نباید از 10 برابر قطر میلگرد کوچک تر، کمتر باشد.
اگر جوشکاری به صورت دو سویه یا همان دو رو انجام شود، این عدد به پنج برابر کاهش می یابد. ضوابط جوشکاری پوششی با اتصال جوشی پهلو به پهلو برابر است. در اتصال جوشی سر به سر با استفاده از پشت بند، طول پشت بند نباید کمتر از 3 برابر قطر میلگردها باشد و فاصله 2 سر میلگردها در حالت پیش گرم باید 3 میلیمتر و در حالت عادی باید 8 میلی متر باشد.
مطالعه و آگاهی از ضوابط جوشکاری میلگرد با توجه به هزینه مالی و انسانی و زمانی که صرف کار می شود، اهمیت فراوانی دارد و برای تمام مجریان و صاحبان پروژه ضروری است.