جوش سر به سر میلگرد
جوش سر به سر میلگرد، که به روش فورجینگ نیز معروف می باشد، شامل اتصال سر به سر دو میلگرد به وسیله شعله گاز و فشار مکانیکی می باشد. میلگرد از اجزای مهم و اساسی سازه های ساختمانی می باشد که در پیکره و فونداسیون جهت تسلیح و تجهیز بتن استفاده می گردد. مقاومت کلی سازه به استحکام و مقاومت میلگردهای به کار رفته در آن بستگی دارد.
گازی که برای حرارت دادن جوش سر به سر میلگرد استفاده می شود گاز اکسیژن-استیلن می باشد. میزان حرارت دهی به دو سر میلگرد ها در محل جوش، به میزانی است که دو سر به حالت خمیری در بیاید و سپس با فشار مکانیکی، پیوند مولکلولی جدید شکل گرفته و گرده جوش شکل می گیرد.
جوش سر به سر میلگرد در صورتی که به درستی انجام گیرد و زیر نظر متخصص ماهر و زبده انجام گیرد و با استفاده از دستگاه ها و امکانات پیشرفته، یکی از مقاوم ترین و محکم ترین انواع اتصالات میلگرد ها می باشد ولی اگر میزان حرارت دهی درست انجام نشود و پیوستگی کافی را نداشته باشد و دما و محیط به درستی سنجیده نشود، پیوند مولکولی به درستی در گرده جوش شکل نگرفته و محل اتصال در جوش سر به سر میلگرد، دچار اکسیداسیون می شود. به همین جهت آزمون هایی برای سنجش و کنترل کیفیت جوش سر به سر میلگرد در نظر گرفته شده است.
به منظور افزایش ایمنی و استحکام بناها سازمان نظام مهندسی و مرکز تحقیقات ایران ضوابط و مقرراتی برای کنترل کیفی جوش سر به سر میلگرد در نظر گرفته اند که تحت عنوان استانداردهایی در اختیار مجریان پروژه های ساختمانی و سازه ها قرار گرفته است.
برای کنترل کیفیت جوش سر به سر میلگرد تمامی گرده های جوش تحت آزمون چشمی قرار می گیرند. در آزمون چشمی قطر و طول وانحنای گرده جوش به وسیله ابزاری مانند ورنیه، پرگار، خط کش مدرج بررسی می شود. همچنین از آزمون کششی و یا در صورت نبود امکانات کافی از آزمون خمشی استفاده می گردد. همچنین طبق ضوابط در نظر گرفته شده، از هر دویست جوش سر به سر میلگرد باید سی جوش به وسیله دستگاه اولتراسونیک تست شوند. در صورت وجود یک مورد معیوب باید حتما ایراد جوش سر به سر میلگرد بر طرف گردد. در صورت وجود دو مورد معیوب باید تمام گرده های جوش سر به سر میلگرد دوباره مورد بررسی شوند و تا بررسی کامل، هیچ جوش تازه ای به کار اضافه نشود.